Eindelijk kunnen wij weer naar een congres reizen!
“Reizen is leven”, is een beroemde uitspraak van de Deense sprookjesschrijver H.C. Andersen, maar helaas maakte de COVID-pandemie dat onmogelijk. En de laatste twee jaar kon men alleen maar aan Johann Wolfgang von Goethe denken, die zei: “Napels zien en dan sterven.” Ook al bedoelde Goethe dat Napels zo mooi was dat hij kon sterven, wij hadden toch geen zin om ergens naartoe te reizen, COVID te krijgen en ziek te worden. De meesten van ons bleven daarom thuis, verlangend naar een betere toekomst waarin we hopelijk weer konden reizen.
Dus toen het eindelijk mogelijk was om de plas over te steken zonder onze gezondheid in de waagschaal te stellen, bezochten twee relatief nieuwe endodontologen (Sophie van Erck en Sune Demant) de AAE22, dit jaar gehouden in Phoenix in de zonovergoten staat Arizona. We voelden ons net echte Dr. Livingstones toen we op de openingsreceptie stonden, als twee van de weinige Europeanen die het hadden aangedurfd om mee te doen. En hoewel de bijeenkomst natuurlijk gericht is op de Amerikaanse endodontologen, was het verschil tussen dit jaar en voorgaande jaren duidelijk voelbaar. Veel zalen voelden een beetje leeg aan, en ook het programma voelde alsof het door de pandemie was aangetast en was niet zo inspirerend als eerdere edities: weinig nieuwe informatie, en natuurlijk ook weinig internationale sprekers. Wat daarentegen geweldig was om mee te maken, was de vreugde waarmee collega’s weer oog in oog met elkaar kwamen te staan, ervaringen, tips en tricks uitwisselden en zich in het algemeen verheugden in het feit dat de beperkende maatregelen waren opgeheven.
Voor diegenen die nog niet eerder aan de AAE hebben deelgenomen, is het duidelijk dat de conferentie gericht is op clinici en dat die in zekere mate de grote hoeveelheden onderzoeksinformatie mist die we op de ESE-meetings zien. Dat betekent niet dat de AAE een slecht congres is, want er zijn veel lezingen over elk aspect van het dagelijks leven van de clinicus: praktijkmanagement en optimalisatie, de communicatie met verwijzende tandartsen en de doorverwezen patiënten, klinische en persoonlijke moeilijkheden, evenals de juridische aspecten van het vak (ook al zijn ze niet direct vertaalbaar naar het Nederlandse systeem). Was de AAE22 het meest inspirerende endodontologische congres ooit gehouden? Nee, maar het congres is nog steeds een welkome aanvulling op het tweejaarlijkse ESE-congres. Het werk van een endodontoloog kan monotoon en eenzaam zijn, en een goed tegengif hiervoor is het ontmoeten van collega’s in binnen- en buitenland om te discussiëren en inspiratie op te doen, en zeker als clinicus is de AAE altijd interessant om mee te maken.
Wij hopen u volgend jaar op de AAE23 in Chicago te mogen begroeten. Tot dan!
