COLUMN: Vakantiestress
Door Kathelijn Voet
De zomervakantie… Het is iets waar we allemaal weken (soms wel maanden!) naar uitkijken. De perfecte vakantie ziet er voor iedereen anders uit natuurlijk. Waar de één droomt van zonovergoten stranden en palmbomen, heeft de ander meer met het bedwingen van bergtoppen of koken op campinggas.
Persoonlijk kan ik moeilijk kiezen. Wat voor mij de ideale vakantie is (een week of drie waarin we wel zien waar we uitkomen, waarin zon een grote rol speelt en waarbij sportieve activiteiten en culinaire hoogstandjes elkaar afwisselen), strookt helaas maar matig met wat haalbaar is voor het gezin. In het hoogseizoen kun je wat betreft accomodaties weinig aan het toeval overlaten. Als we proberen een berg (nou vooruit, een heuvel) te beklimmen, hoor ik al na vijf minuten: “Mama tillen” of “Mijn voeten zijn moe”, en wat betreft culinaire hoogstandjes zitten we ook totaal niet op één lijn. Dus speur ik zo rond maart (eigenlijk al te laat, kom ik dan achter) uren op internet op zoek naar het beste compromis. Om uiteindelijk iets te boeken waar niemand echt gelukkig van wordt.
Voordat het dan echt zover is, moet er nog meer geregeld worden. Opvang voor de kinderen (wie heeft er bedacht dat de zomervakantie zes weken moet duren?) en bezetting in de praktijk (probeer maar eens de vakantiewensen van tandartsen zonder kinderen, buiten het hoogseizoen, af te stemmen op die van de assistentes met kinderen).
En dan natuurlijk al die laatste moment pijnklachten. In mijn beleving laten ‘vakantiepatiënten’ zich in twee categorieën verdelen: de patiënten die het hele jaar nergens last van hebben, maar met de vakantie in het vooruitzicht opeens ‘iets’ voelen linksboven. Want het idee dat er een buitenlandse tandarts bezocht moet worden, houdt ze nachten wakker. Prima, consultje tussendoor, maar vaak niets (ernstigs) aan de hand. Categorie twee heeft al maanden last, eerst met koud, toen met warm, en ja, tikken tegen de kies is ook best wel pijnlijk eigenlijk. Of je vandaag even tijd hebt want morgen vliegt meneer naar Egypte… Beslis dan maar eens (zonder je agendaplanning te laten spreken) of de patiënt beter af is met pijn of met napijn! Maar goed, praktijk in de kundige handen van een collega achtergelaten, tassen gepakt, het grote genieten kan eindelijk beginnen. Topdrukte op Schiphol, file op de Route du Soleil, toilettas nog in de badkamer, lievelingsknuffel vergeten, “Mama ik moet plassen” maar geen toilet te bekennen… Maar stress? Nee joh, het is vakantie!
