COLUMN: Rare jongens, die meisjes
door Sander Loos
Geloof het of niet, maar ik heb nog bij Ajax gevoetbald. Dat dit maar voor één dag was, vertel ik er meestal niet bij. De rest is geschiedenis; ik ben uiteindelijk tandarts-endodontoloog geworden en Ajax verloor in een week tijd met 2-0 van het Spaanse Getafe en met 1-0 van Heracles Almelo (volgens Herman Finkers is het verspringen van het stoplicht het meest opwindende dat er gebeurt in Almelo). Ik bedoel maar. Toegegeven, het is wetenschappelijk misschien een mager bewijs, maar er lijkt een oorzakelijk verband tussen de nederlagen van Ajax en mijn kortstondige carrière bij die club.
Profvoetballer, een droombaan voor veel jongens. Of je wilde brandweerman worden, of – nog beter – straaljagerpiloot. Zelfs hijskraanmachinisten deden het best goed onder ons. Maar tandarts-endonogwat, daar droomde geen enkele jongen van. Ik ook niet. Toch is het zo gelopen. En ach, het heeft me in ieder geval twee smadelijke nederlagen met Ajax bespaard.
Van meisjes heb ik altijd gedacht dat die droomden van een carrière als stewardess. In van die strakke pakjes naar verre oorden vliegen. Of als juf op een kleuterschool, lekker met je handen in een kleibak wroeten. Of als baas van Duitsland, of als minister van landbouw. Maar nu blijkt dat meisjes nog iets anders ook heel leuk en uitdagend vinden. Het voorzitterschap van de NVvE! Daar had ik nou helemaal niet aan gedacht.
Eerst hadden we Danielle Boonzaaijer, Jenneke de Jong en Linda Peters.Toen kwam Ellemieke Hin. En die wordt dan binnenkort opgevolgd door Mereille Buma. Vijfmeisjes .. Wat vinden ze er nou leuk aan, voorzitter zijn van de NVvE? Een hondenbaan! En nog geheel om niet ook.
Ellemieke heb ik de laatste jaren van nabij meegemaakt. Wat heeft zij een hoop werk verzet voor de NVvE, zeg. Onvermoeibaar. Zo leek het in ieder geval. Petje af voor wat er de afgelopen jaren is neergezet door eerst Danielle en nu Ellemieke. Constant in de weer met contacten verbeteren en onderhouden. Netwerken heet dat, geloof ik. Met de commissies van de vereniging, met andere wetenschappelijke clubs, met beroepsverenigingen, verzekeraars, opleidingsinstituten. Daar moet dan toch sprake zijn van een soort passie voor het endovak. Anders houd je dat gewoon niet vol naast je baan als tandarts-endonogwat.
Zouden die meisjes dan wél gedroomd hebben van een baan als endonogwat om daarna voorzitter van de NVvE te kunnen worden? Wij jongens doen natuurlijk maar wat. Neem mijzelf: één dag Ajax, jaren in de journalistiek, dan maar tandarts en dan uiteindelijk endonogwat. Een carrièreplanning van niks.
Meisjes zijn daar veel beter in dan wij. Gestructureerder en verstandiger. Daarom pleit ik voor meer meisjes aan de top. Laat de NVvE het goede voorbeeld blíjven geven. Dan droom ik ondertussen rustig verder van een carrière als profvoetballer. Ten Hag mag me bellen.
*Op de foto: de voorzitter, netwerken op een terrastafel in Wenen
