COLUMN: Het trauma van de tandarts
Door Sander Loos
Als we het over trauma hebben, hebben we het natuurlijk over trauma bij patiënten. Maar hoe zit het met trauma bij de tandarts? Bijvoorbeeld nadat hij die flauwekulfilm Root Cause op Netflix heeft gezien. Nou, dat viel nog wel mee, bij mij tenminste. Nadat ik jaren terug Aliens op een levensgroot doek had gezien keek ik ook niet elke avond onder mijn bed of er een niet buitenaards ding onder lag. Veel van dit soort films moet je met een strooiwagen vol zout nemen. Niet te veel aandacht aanbesteden..
Waar ik wel een traumaatje aan over heb gehouden, is een behandeling. Patiënt werd doorverwezen voor een endo in een 33. Het element was voorzien van een kroon met CeKa-anker waar een vrij-eindigend frame aan hing. Zeg maar gerust een belangrijke pijler. De verwijzer had een poging tot een endostart gedaan, maar was er niet in geslaagd het kanaal te vinden, of ik maar even verder wilde gaan. Natuurlijk wilde ik dat.
Noodrestauratie verwijderd en volle goede moed op zoek naar het kanaal. Het was een beetje lastig zoeken, doordat duidelijke landmarks ontbraken, maar ik ben tenslotte endodontoloog. En ja hoor, daar was het kanaal. Alles volgens plan, richtlijn, protocol en wat dies meer zij. Lengte bepaald, pulpakamer vol met hypo en hop, Reciproc Blue erin.
En dan natuurlijk spoelen. Het begin van de ellende. Ik had nog maar nauwelijks druk op mijn spoelnaaldje gezet of de patiënt gaf aan vreselijke pijn te voelen. Ai… Nog geen vijf seconden later begon haar wang te zwellen, het werd zelfs dik onder haar oog. Geen twijfel mogelijk: hypo-accident. M’n eerste in ruim 30 jaar. Element tijdelijk afgesloten en de rubberdam verwijderd. En dan zie je dus in de omslagplooi ter hoogte van de apex een necrotisch stukje weefsel ontstaan. Een klein gaatje zelfs, waar de hypo weer door naar buiten kan. Ondanks alle richtlijnen en protocollen had ik gewoon hypo dwars door de apex gespoten. Het gebeurt waar je bijstaat en je kunt er op dat moment niks meer aan doen. Behalve natuurlijk antibioticum voorschrijven en goede uitleg aan de patiënt geven en eventueel pijnstilling. Maar dat is dan voor je gevoel een wel heel kleine pleister op een lelijke wond.
Omdat het me hoog zat, heb ik het voorval ’s avonds nog even gedeeld met wat collega’s. Die leefden natuurlijk mee, maar waren ook best verbaasd dat ik geen foto’s had gemaakt. Want dit was toch een mooie casus voor een presentatie. Hebben ze gelijk in, maar ik was te veel bezig met de patiënt om meteen mijn fototoestel te pakken.
Met de patiënt ging het overigens goed, ze weet het vooral aan het feit dat dit “nu eenmaal altijd al een lastige tand was geweest”. Een aantal dagen later was de zwelling weg en was de wond genezen, en pijn had ze nauwelijks gehad.
Maar ik beloof dat ik de volgende keer – ik hoop trouwens dat dat weer 30 jaar duurt – mijn fototoestel zal pakken. En dan hoop ik dat de NVvE een congres zal organiseren onder de titel: “De tandarts en zijn eigen trauma”.
