COLUMN: Boe tegen de bakfiets!
door Sander Loos
Vroeger reed je als tandarts gewoon in een Volvo. Een donkergroene, of een donkerblauwe. En dan nog het liefst een station. Kon je lekker veel van die opgeschoten kids meenemen naar de uitwedstrijden van de hockey. Maar tijden veranderen. Dat verdraaide milieu gooit roet in het eten, of eigenlijk niet, want roet moet juist niet. Anyhow (af en toe een Engels woordje maakt het sophisticated), we moeten fietsen.
Maar op een fiets kun je met de beste wil van de wereld echt geen vijf talentvolle jongelingen naar de hockey brengen. Hooguit één. Die dan weer met zijn stick tussen de spaken komt. Wat wel weer meevalt, is dat zo’n kid geen tas mee heeft, want om mij volstrekt onduidelijke redenen kleden hockeyers zich vóór en na een wedstrijd thuis om. Ze hebben prachtige clubhuizen staan, maar hebben de kleedkamers al vierhonderd jaar geleden tot besmet terrein verklaard. Anyhow, je moet dus wat anders. Een elektrische bakfiets!!!
’s Nachts aan de stekker en overdag de fietspaden terroriseren. Milieuvriendelijk, dat dan weer wel. Handig voor naar de hockey met vier Henk-Jannen en drie Mary-Claires erin. Maar ook handig voor de boodschappies. Even naar de PC, want daar zit zo’n authentiek bakkertje, naar Zuid voor de Italiaanse traiteur (nergens zo’n lekkere pasta) en hop, door naar je favo sterrenrestaurant om vast een plekje te reserveren voor na al dat coronagedoe.
Ik erger me kapot aan die elektrische bakfietsen. Het is wachten op het eerste traumagevalletje van ‘uit de elektrische bakfiets gevallen’. Vroeger pleurden die kinderen gewoon op hun voortanden als ze van de fiets vielen. Binnenkort worden ze door pappie of mammie uit de bakfiets gelanceerd, omdat pappie of mammie net even de werkmail zat te checken en die Volvo station (donkerblauw of donkergroen) van rechts een tikje te laat zag aankomen.
En natuurlijk, het zijn heus niet alleen tandartsen die hun Volvo station hebben ingeruild voor een Babboe van 2.000 euro of meer. Er zitten vast ook wel advocaten, neurochirurgen, notarissen of nog gewonere mensen tussen. Maar ja, die bereik ik via dit platform niet.
Dus richt ik me tot alle tandartsen die mij met een elektrische bakfiets het leven zuur maken.
‘Beste tandartsen die mij met een elektrische bakfiets het leven zuur maken, ik ben het zat. Laat je kinderen lekker zelf naar de hockey fietsen. Koop een normale fiets waarbij je twee tassen aan het stuur kan hangen en zelf moet trappen. Zelf rijd ik in een tweezitter, een MX 5 (oké, dingetje van midlifecrises), daar kan niet eens een kerstboom in. Die moest ik op het bagagerek binden. Dus daarmee kan ik jullie niet van de weg blazen. Maar als jullie zo doorgaan met ongebreideld fokken van elektrische bakfietsen, zie ik mij genoodzaakt om voor het eerst van mijn leven een Volvo station aan te schaffen. Met van die brede bumpers!’
I rest my case.
